Deborah komt op het uur van onze afspraak tegelijk met ons haar huis binnen, net terug van haar werk. Ons gesprek begint al meteen terwijl wij aan de bar in de open keuken zitten en toekijken hoe Deborah thee voor ons zet.
Ze vertelt over haar werk als medisch bioloog bij het Nederlands Herseninstituut, een onderzoeksinstituut op het gebied van neurowetenschappen.
Op onze vraag wat we ons moeten voorstellen bij haar werkterrein, vertelt ze dat ze bijvoorbeeld voor haar promotie de gevolgen van stress onderzocht: bij heel veel stress kun je een burn-out krijgen, waarbij de hersenen overprikkeld raken. Dat kan leiden tot een soort uitval, waardoor mensen niets meer kunnen. Vervolgens komt tinnitus ter sprake, ook een geval van overprikkelde zenuwen in de hersenen, een ongeneeslijke ziekte waaraan zoveel mensen lijden. Wil je meer weten over haar werk, kijk op: hersenvrienden.nl.

De woning, spic en span opgeruimd, is vanmorgen door de huishoudelijke hulp onder handen genomen. Het ruikt heerlijk fris naar zeep en drogend wasgoed.
Het huis maakt een ruime indruk en is modern ingericht. Aan de muur boven de eettafel hangen drie intrigerende kleurenfoto’s: surrealistische scènes geschoten in een oogverblindend witte zoutwoestijn in Bolivia. Deborah was voor haar werk in het AMC toen ze daar een levensgrote foto van kunstenares Scarlett Hooft Graafland zag hangen. Ze was meteen verkocht: het geld dat ze voor haar promotie aan familie en vrienden had gevraagd besteedde ze aan een drieluik van de fotografe.
Toen Deborah haar nieuwe huis op de Marcusstraat voor het eerst ging bekijken, viel ze onmiddellijk voor het uitzicht vanuit de erker op de Amstel, met zijn ouderwetse woonboten, de zonsondergangen en met al die mensen die voorbij suizen op de fiets.
Het huis is onderdeel van een complex van 14 woningen, in 1993 gebouwd als premie A koopwoningen. Toen zij er 6 jaar geleden kwam wonen verbouwde ze het van studentenwoning zonder huiskamer terug naar een gezinswoning met 3 slaapkamers, geschikt voor haar en haar twee dochters, die nu 13 en 17 jaar zijn. Haar vriend, die als ingenieur offshore werkt en dus veel op zee is, woont ook af en toe bij haar.

We lopen al snel naar het balkon aan de achterkant, dat uitzicht biedt op het binnenterrein. Dit gebied is toegankelijk door twee poorten aan de Weesperzijde. Links zien we de hoge muur van de voormalige Luycks-fabriek, nu in gebruik als atelierwoningen.

Hier produceerde de fabriek, die het hele blok in beslag nam, van 1927 tot 1957 mosterd, mayonaise, azijn, zure bommen en limonade.

Luycks Fabriek - (Foto: 1953, Wibautstraat. Gemeentearchief Amsterdam) Alle rechten voorbehouden

We bespreken dat haar uitzicht op de Rembrandttoren in de verte zal veranderen als in het blok van de brandweerkazerne meerdere wolkenkrabbers zullen verrijzen. Het terrein wordt op dit moment bouwrijp gemaakt.

Tot groot ongenoegen van Deborah en haar VVE is een van de 14 woningen in handen geraakt van een Chinese projectontwikkelaar, eigenaar van honderden pandjes in de stad, die de woning heeft verkamerd en voor €900 per kamer volpropt met studenten. Ze heeft geen goed woord over voor de rol die de gemeente speelde, toen de VVE bezwaar maakte tegen deze verhuurconstructie. De gemeente verklaarde het bezwaar ongegrond en prees de investeerder zelfs om het feit dat ze de stad weer ‘bewoonbaar’ maakt.

Een goed gevoel heeft ze over het slagen van een rechtszaak tegen de gemeente over een grofvuil-ophaalplek, die vlak voor de voordeur van haar benedenbuurman was gepland. Weliswaar moest haar VVE tot aan Raad van State procederen, maar uiteindelijk wonnen de bewoners, want de gemeente kon de rechter niet overtuigen met hun vage vuilophaalplan.

Deborah werd om de hoek geboren in het OLVG. Haar jeugd bracht ze door in de Bijlmer. Op haar tiende verhuisde de familie naar Purmerend, maar zij kwam terug naar de stad toen ze ging studeren aan de UVA. Ze vindt het eigenlijk een beetje saai dat ze woont in de buurt waar ze ter wereld kwam en werkt in de buurt waar ze als kind woonde.
Haar omzwervingen langs vele studentenkamers in de stad eindigden in de Pijp, waar ze zo’n 15 jaar woonde. Ze raakte daar mega-verwend met alles op loopafstand: je kan daar naar 100 supermarkten, naar 100 toko’s, de Albert Cuyp, uitgaan…. Ze moest dus erg wennen aan het feit dat de Weesperzijdebuurt een echte woonbuurt is. Hier is het heel anders, heel rustig vergeleken met de Pijp.
De Amstel vindt ze te gek, dat had ze nooit gedacht. Met corona was het er echt fantastisch, de grootste joke ever, niemand mocht iets en toen ging iedereen hier zitten, heel gezellig!
Dat water, dat doet wel wat: een gevoel van vrije tijd, met mensen die er wandelen, joggen, de hond uitlaten, roeien, zwemmen. Dat je dan bij Hesp koffie zit te drinken en een waterscooter of roeiers voorbij hoort komen, net alsof je op vakantie bent.

Sinds een jaar of 15 is de loswal een populaire pleisterplaats, daarvoor was de buurt armoedig, achenebbisj, daar kwam je niet Het begon met mensen die aan de waterkant gingen zitten en je liep door als die vol was, maar nu zitten ze in rijtjes achter elkaar!
Een vriend die bij haar op bezoek kwam zei eens: ‘Waarom zit iedereen ineens in bikini in het gras?’ Ze antwoordde dat zij het ook niet wist, zo raar… En toen ze mensen zag zwemmen dacht ze: ‘Gatverdamme, wat vies!’ Bij het zien van een voorbijganger met een luchtbed onder de arm besloot ze ‘dat ze nu echt helemaal gek geworden waren.’
Maar nu zit ze er zelf ook vaak tussen, alleen of met haar vriend en zwemt ze er zelfs!

Eigenlijk is ze bijna overal in de buurt geweest, voor eten en drinken. Heel vaak bij Hesp, omdat het een goed biercafé is, bij Bam Boa, ook aan de loswal gelegen en natuurlijk restaurant Rijsel, even verderop in de straat, dat is wel echt top! Haar buurman is de eigenaar. Aan het Beukenplein bar Bukowski, de wijnbar, de Thai en Gangnam Chicken.
Ze doet uitgebreid boodschappen bij AH en verder een snel boodschapje bij de Wibautmarkt van Adnan, voor brood gaat ze naar Hartog en naar Erik’s delicatessen, omdat haar dochters geen supermarktkaas eten.