Duidelijk te horen aan hun tongval: Marieke en Mattijs komen beiden uit Brabant, zelfs uit hetzelfde dorpje, Oirschot. Ze woonden er zonder van elkaars bestaan te weten.
Net voordat Marieke in Amsterdam ging studeren, liepen ze elkaar vreemd genoeg in Antwerpen voor het eerst tegen het lijf en zijn ze sindsdien een stel, al 28 jaar.

Mattijs ging naar de Rietveld, waar hij werd opgeleid tot grafisch/digitaal ontwerper.
Voor zijn klanten, bedrijven en organisaties, ontwerpt hij online tools/animaties. Met aantrekkelijk en aansprekend visueel materiaal maakt hij informatie voor de appgebruiker toegankelijker en minder saai. Zo werkt hij o.a. voor Urban Arrow, een anti-diefstal app, of educatief platform Squla, voor hulp bij leren voor basisschoolleerlingen. Bij het huidige gebrek aan onderwijzers wordt steeds vaker gegrepen naar soortgelijke buitenschoolse leermiddelen.
Daarnaast geeft hij typografieles bij STRAAT, Museum voor Street Art en Graffiti in Noord. Hier voorziet hij grafisch gerichte mbo- en hbo-studenten van professionele achtergrondinformatie binnen de context van street art.
Als freelance ontwerper werkt hij vanuit huis, of liever gezegd, vanaf het schip. Hij is dan ook degene die de kinderen na schooltijd opvangt en het vaakst kookt. Marieke is de weekend-kok.

Marieke studeerde medische biologie aan VU. Ze promoveerde met een onderzoek naar kanker en veroudering. Kort samengevat kan een cel twee kanten opgaan: Wanneer er schade is in een cel beslist deze om af te sterven (= veroudering) of gaat de cel, wanneer de fout niet hersteld kan worden, snel delen (= kanker).
Ze werkt al jaren bij het Nederlands Kanker Instituut, waar ze o.a. onderzoek deed naar erfelijke vormen van borstkanker en nieuwe geneesmiddelen daartegen.
Op dit moment is ze hoofd van een afdeling waar ze onderzoekers helpt met het opzetten van preklinische studies ten behoeve van de ontwikkeling van kankermedicijnen.
Het NKI zit direct naast het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. Onderzoek en kliniek zo dicht bij elkaar is uniek, efficiënt en heel waardevol: informatie over wat men ziet gebeuren in het lab en in het ziekenhuis bij patiënten wordt snel over en weer gecommuniceerd.

In hun eerste huis samen in Oud-West, vlak bij de Jan van Galenstraat, werden de kinderen geboren. Terwijl bijna al hun vrienden met kleine kinderen de stad uitgingen, kozen zij er juist voor om de jongens in de stad te laten opgroeien. ‘We houden echt van de stad, we vinden het hier leuk, we zijn nieuwsgierig, misschien omdat we allebei uit een dorpje komen. Hoe laat je kinderen opgroeien? Er zijn zoveel prikkels, er is zoveel te doen! Sommige mensen gaan voor de ruimte en wij gaan voor de prikkels, die je je kinderen kunt meegeven’.
De ouders zijn Brabanders, de kinderen echte Amsterdammers.

Schip

Mattijs en Marieke wilden altijd al bij of op het water wonen. Omdat hun woning voor het jonge gezin te klein werd zijn ze dus op strooptocht gegaan naar woonschepen, mede omdat die kans boden op een groter woonoppervlak dan huizen. Twee keer werden ze verliefd op een woonboot, twee keer moesten ze afkicken omdat de taxateur hun de objecten afraadde.
Bij aankomst op de Weesperzijde voor de bezichtiging van hun huidige boot was Mariekes eerste indruk: ’Oooh, wat een straat, die groenstrook, autoluw, prachtig gewoon!’
Binnen bleek het één grote lege ruimte, er stond ergens een bad op pootjes en er lag een matras op de grond. Alles zou gebouwd moeten worden om er te kunnen wonen.
De makelaar vond het niets, maar het enige wat zij dachten was: ‘Ja, fijn!’. Mattijs is creatief en superhandig, kan bijna elke verbouwing zelf aan, hetgeen ook gebeurde.

Tijdens de verbouwing moest het schip extreem verzwaard worden op last van de gemeente, die eiste dat het de hoogte van een woonark kreeg. Vreemd, als je bedenkt dat juist dezelfde gemeente liever alleen authentieke schepen en geen woonarken in het water ziet.
Deze uiterst strengste regel voor de Weesperzijde-boten was net van kracht tijdens de aankoop en werd drie jaar later teruggedraaid. Alleen al vanwege het zwabberende beleid van de gemeente zijn ze ook lid van Woonbootvereniging Amsterdam.
Het schip, uit 1895, was een driemaster klipper, die over de binnenwateren van Nederland stenen en zand vervoerde. In de loop der tijd veranderde veel: de masten eraf, een andere motor erin, de motor er uiteindelijk helemaal uit. De eerste naam was De Schuttevaer, nu heet het de Spes Salutis. Het ligt al ruim 50 jaar in de Amstel en fungeerde er eerst als dansschool en daarna als schildersatelier van de vorige eigenares.

Vanuit de stuurhut en de roef hebben ze een mooi uitzicht op de rivier. Mattijs zit daar heel graag in de ochtendzon over het water te staren. Marieke vindt de keuken de fijnste plek van het schip.