Op verzoek van Aneta treffen we elkaar in het pas geopende Kafenion op de hoek Weesperzijde en Gijsbrecht van Aemstelstraat.
Op aanraden van het Griekse barpersoneel drinken we mountain tea, een verfrissende, ijskoude kruidenthee, erg welkom tijdens deze broeierige zomernamiddag. Een felle regen- en onweersbui brengt geen verlichting, maar wel is het hierdoor rustig in het café en kunnen we ongestoord praten.
Het gesprek wordt gevoerd in het Engels, aangezien Aneta, uit Polen afkomstig, het Nederlands niet goed genoeg beheerst.
Animatiefilm vormt het vakgebied van Aneta. In Polen werkte ze zowel als filmprogrammeur voor Cinema on Sneakers (een animatiefestival voor jeugdfilms), als voor een filmdistributieorganisatie en voor producers van animatiefilms.
Toen het Nederlandse Kaboom Animation Festival haar benaderde met de vraag om te solliciteren naar de functie van artistiek directeur ging ze hierop in. Na een jaar pendelen tussen Warschau en Amsterdam besloot ze te verhuizen naar onze stad.

Meteen al bij aanvang van het gesprek blijkt Aneta een enthousiast kunstliefhebber.
Vol vuur vertelt ze over de musea, biënnales, exposities en festivals die ze bezoekt, tijdens en naast de vele professionele reizen in haar drukbezette leven. Namen van vermaarde kunstenaars als Marina Abramović en James Turrell in het Zuid Spaanse Veger de la Frontera, Julian Rosefeldt in het Holland Festival, William Kentridge in Zagreb en Tilda Swinton in Venetië buitelen over tafel. Op haar Instagram account deelt ze haar manier van kijken, haar fascinaties en haar smaak.

Ze zit vol met mooie, grappige en romantische verhalen. Hoe ze bijvoorbeeld haar Spaanse vriend Pablo ontmoette tijdens de corona-crisis: ze zaten toevallig beiden op eigen dekentje naast elkaar te picknicken aan de IJ-oever, keurig op 1,5 m. afstand. Ze raakten aan de praat, het klikte en van het een kwam het ander.

Aneta en Pablo vonden hun huis via een advertentie in de Groene Amsterdammer.
Het huis bleek een schot in de roos: ze raakte op slag verliefd op de prachtige lichtinval in de enorme ruimtes. Dit licht inspireert Aneta om telkens weer foto’s in huis te maken van stillevens van eten in de keuken en scenes in alle andere kamers van het huis.

Ook is het daglicht de reden dat ze haar zaterdagse etentjes voor vrienden van de avond naar lunchtijd verplaatste.
Ze houdt van de unieke, wat vreemde details in het huis, zoals het ouderwetse zeepbaktegeltje in de keuken, of van de mogelijkheid dat ze het douchegordijn tijdens het douchen open kan laten en dan naar de overburen kan zwaaien.

Sinds kort is hun tweejarig huurcontract tot hun grote opluchting verlengd, dus kunnen ze denken aan een langduriger verblijf in hun huis. Nu pas durven ze meer aandacht aan de inrichting van het huis te besteden. Pablo en zij blijven de komende jaren in Amsterdam wonen. Wat de verdere toekomst biedt is nog niet duidelijk. Met global warming in het hoofd is verhuizen naar Pablo’s vaderland Spanje geen aantrekkelijk idee en Polen is zeker geen optie vanwege de politieke kleur van de regeringspartij en het beleid waar Aneta het hartgrondig mee oneens is.

Aneta kende de Weesperzijdebuurt nauwelijks voordat ze er kwam wonen. Ze vindt de buurt prettig rustig en vredig. Mooie architectuur, veel groen, bomen en bloemen, de woonboten, de straatboekenkast bij Maarten de Boer met fantastische boeken, de buren, die je gedag zeggen….
Ze houdt van de aanwezigheid van de Amstel: de energie van de rivier is zo anders dan die van de grachten. Ze geniet ervan dat je gewoon in zwempak en met handdoek over je schouder de deur uit kunt lopen voor een duik in het water en om met je eten en een fles wijn langs de oever te gaan picknicken.

Als hondenliefhebber (ze heeft zelf geen hond) vindt ze het heerlijk om vanaf een bankje mensen met honden voorbij te zien lopen, ‘a dream come true,’ in haar woorden.
Wel jammer, vindt ze, dat er na de renovatie van de Weesperzijde minder bankjes zijn teruggeplaatst.

Pablo en zij verhuisden tijdens corona, dus de kennismaking met de buurt verloopt trager dan normaal. Ze zijn nog steeds op zoek naar een nieuw stamcafé ter vervanging van café L’Affiche in de Kinkerbuurt. Vooralsnog gaan ze voor een drankje naar Volkshotel of Ysbreeker, maar zoeken het ook iets verder, bij Bukowski, Kriterion en Cinetol.
Ze eten Koreaans, Turks, Surinaams, Ethiopisch. Nu is het nog wachten op een goed dumplingrestaurant in de buurt.